به نقل از «فارس»

معلمی که معنای مُجسّم ایثار است/ روایت ۲۹ سال خدمت صادقانه

تاریخ انتشار: ۱۲ اردیبهشت ۱۴۰۲ | کد خبر: ۳۷۶۵۵۰۵۰

به گزارش خبرگزاری فارس از زرین دشت، ۲۹ سال مثل کوه ایستاد، مثل دشت سخاوت‌ به خرج داد و مثل رود در دل کودکان عشایر جاری شد تا از سرچشمه زلال وجودی اش، واژه ها جان بگیرند و  قلم ها در دفتر مشقِ بچه های عشیره عرب زبان منطقه جنوب شرق فارس با خطی خوش بنویسند، معلم عزیزم روزت مبارک! 

 او تمام این سالها، در پهنه دشتها قدم به قدم به دنبال دانش آموز گشت تا نگاه نجیب کودکان عشایر از رنج بیسوادی شرمنده نباشد.

بیشتر بخوانید: اخباری که در وبسایت منتشر نمی‌شوند!

همسایه خورشید

انگار همسایه خورشید بود و از تبار کوهستان ،آقا معلم نه اهل کوه بود و نه عشایر زاده، اما در این سالها خوب توانسته بود در قلب مردم عشایر جا باز کند و یکی شود عین خودشان. 

بی وقفه و با ته لهجه ای نزدیک به شیرازی از ۲۹ سال تلاش برای جلوگیری از باز ماندن از تحصیل دانش آموزان عشایر و رویای بچه هایی که تمام تلاشش را کرده بود تا قد بکشند، برایم گفت. 

او در این سالها با عزمی راسخ همه توانش را برای شکوفایی استعدادهای کودکان عشایر به کار بسته بود تا از دل زمختی های کوهستان، استعداد نهفته بچه های دشت را بیرون‌ بکشد. 

معلمی که با دل کندن از دیار خود، وجب به وجب کوهستان و دشتهای جنوبی فارس را زیر پا گذاشته بود تا دانش آموزان عشایر بیسواد نمانند، او به معنای تمام "کوچ رو"بود‌.

مشق عشق

این گزارش؛ حکایت بهنام محمدی آموزگار اهل خرامه استان فارس است که ۲۹ سال از عمر معلمی اش در میان عشایر گذشته و حالا ۱۷ سالیست که در منطقه عشایری گز طویله از توابع بخش مرکزی شهرستان زرین دشت، مشق عشق میکند.

معلمی که دانش آموزانش او را با عطوفت پدرانه و نگاههای حمایتگرش میشناسند،کسی که در مناطق سخت گذر و ناهموار منطقه عشایری، مثل ایل راهها، خاکی و متواضع است. 

رنج شیرین

آنگونه که می گوید، رویای معلمی همیشه با او بوده است، تا اینکه که سال سوم دبیرستان خواب می بیند معلم سیاه چادرهای عشایری شده است، با بیدار شدن از خواب ،تا چند ساعت بی وقفه خندیده بود‌، خنده ای نه از سر شوق، چرا که او اصلا شیوه زندگی عشایری را نمیدانست، ولی دست تقدیر او را چادرنشین کرد و همه زندگیش وقف دانش آموزان عشایر شد. 
 
سال ۷۴ زمانی که یک جوان ۲۰ ساله بود وارد مرکز تربیت معلم ولیعصر مرودشت شد و دو سال بعد با اخذ مدرک فوق دیپلم پا در مسیری طاقت فرسا گذاشت که از آن به عنوان رنج شیرین یاد میکند‌.

آقای محمدی، نه عشایر بود نه به زندگی چادر نشینی عادت داشت، او اهل سجل آباد(شهید آباد) خرامه بود، اما چیزی شبیه عشق، شبیه هر آنچه که وادارت میکند تا بسوزی و دم نزنی، در وجودش شعله میکشید و او را هر روز برای ادامه شغل مقدس معلمی مشتاق تر میکرد.

شاید تاب آوری اش را از صخره های زمخت کوهستانهای این منطقه بهره برده بود که توانسته بود او را از رفتن و دل کندن از این جغرافیای دور از آبادی منصرف کند .

رادیو

 این عشق ۲۹ ساله هر روز با آقا معلم همقدم است تا آنجا که تمام جوانی اش دور از خانواده و در تنهایی دشت گذشت و تنها دو سال از اینهمه سال همسرش در کنارش بود، آخر او نتوانست در مقابل سختی های زندگی عشایری دوام بیاورد، او به محلشان برگشت و حالا آقا معلم هر سه هفته یکبار ۲۶۰ کیلومتر میپماید تا برای دو روز به منزلش در شهید آباد خرامه برسد.
 
او در این برهوت خشکِ منطقه گز طویله زرین دشت، تنها دلخوشی اش بعد از درس چند نسخه روزنامه، چند جلد کتاب و یک رادیوی کوچک است که دائماً در حال رصد اخبار است، روزنامه های باطله و باتری های قلمی انباشته شده در نایلون پلاستیکی گوشه چادر حکایت از رابطه او با این وسایل ارتباط جمعی دارد. 

جغرافیای غم انگیز

در چادر عشایری و کانکس مدرسه "علم الهدی" نه برق است و نه آب، اینجا همه چیز بر مدار طبیعت میچرخد، اینجا خبری از تکنولوژی نیست، تا چشم کار میکند کوه است و دشت، جز چادرهای انگشت شماری که هر کدام بصورت پراکنده در دامنه کوه جا خوش کرده اند، البته بسیاری از عشایر این منطقه با رسیدن فصل گرما به منطقه سرچهان و بوانات کوچ میکنند، تعداد باقی مانده هم گیر امتحانات آخر سال ۱۰ نفر دانش آموز این معلم مهربان هستند تا با اتمام درسشان، بار و بندیلشان را ببندند و از این جغرافیای غم انگیز کوچ کنند. 

آقای محمدی می گوید: در محل خدمت من خبری از خانه و مغازه نیست، اصلا اینجا حتی شبیه زندگی روستایی هم نیست‌، اینجا نه برق و تلوزیون، نه جاده و راه و نه مواد غذایی گیر می آید.

آقا معلم‌میگوید؛ خدا کند باران بیاید، اما نه طولانی چون مردم این منطقه باید قبل از باران برای حداقل ۱۰ روز آذوقه آماده کنند‌.

 تَش بادهای جنوب

او ادامه می دهد: اینجا در کنار همه نبودن ها، باد و سرما، در زمستان و تَش بادهای جنوب در تابستان هست که کبابت میکند، اینجا باران و سیل رفیق شفیق سیاه چادرها است تا هر وقت که دلش خواست از جا برکند و متعلقات ناچیز عشایران نگون بخت را با خود ببرد و تا کیلومترها پرت کند. 

آقا معلم از تاریکی و ظلمات دشت و جانوان موزی و وحشی اش میگوید و از آب شور و دانش آموزان پرشور. 

آقای محمدی، انگار عطای زندگی شهرنشینی را به لقایش بخشیده است، او از تمام روشنایی های زندگی مدرن، دل کنده و تنها با یک شمع  وچراغ بادی شبش را صبح میکند، با اینکه خوب میداند که با چند سال خدمت ( با رابطه و پارتی به قول خودش) در منطقه عشایری میتوانست به مدارس نزدیک شهر برود، ولی او در این منطقه مانده است تا سال آخر خدمتش را همینجا و در کنار سیاه چادرهای عشایری به پایان برساند. 

 او حالا نه یک معلم بلکه نام آشنای منطقه است و همه او را با خودوی سفیدش میشناسند که همیشه چادر عشایری اش روی باربند آن بسته است‌، همان نام آشنایی که مطالب صدای آشنا را مینوشت، ماندن تمام وقت در منطقه عشایری از او یک نویسنده ساخته بود‌. کسی که با نوشتن مشکلات و تجربیات آموزش در مناطق عشایری و ارسال  آن به مدیران اداره کل  مدارس عشایری و آموزش و پرورش استان فارس در تلاش بود تا صدای دانش آموزان عشایر این منطقه باشد. 

کتابهایی که چاپ نشد!

آقای محمدی پس از  ماهنامه صدای آشنا، وبلاگ صدای آشنا را هم براه انداخت و حتی سیستم پیامکی صدای آشنا رافعال کرد. برای بروز رسانی و انتقال پیامها مجبور بود خودش را به شهر و یا جایی که دسترسی به تلفن همراه و اینترنت بود،برساند. 

او یک نویسنده توانمند است، راز شب غبار آلود که روایت حادثه تروریستی شاهچراغ از زبان درخت نارنج حرم توسط این معلم عشایری به رشته تحریر در آمده و به مدیر کل آموزش و پرورش فارس ارسال شده است.

به کدامین گناه رتبه بندی شدم، مورچه عصا به دست که مجموعه ای از ۱۴ داستان کوتاه است و عیدانه ، از دیگر آثار این معلم است که فقط بصورت دست نویس و در صفحات رنگی کتابچه های پیش ساخته خود نوشته شده است، آثاری که اگر بصورت گسترده منتشر شود، مخاطبین زیادی را جذب خواهد کرد. 

غم سیلاب

آقای محمدی می گوید، شاید دیگران باران و باد را از پشت پنجره می بینند اما معلم عشایر با باد و باران زندگی میکند و با غم سیلاب آشناست‌ و با ظلمت و تاریکی خو گرفته است، آقا معلم در میان صحبتهایش ذهنش به آن شب بارانی پرت می شود به  حوالی ساعت ۱۲ بامداد. 

او می گوید: ساعت حوالی ۱۲ را نشان میداد، با تکان پاهایم حس کردم خیس آب شده ام ، تا موبایلم را برداشتم متوجه شدم که سرتا سر خیمه پر از آب باران شده است، اولین کاری که به ذهنم رسید این بود که پرونده بچه ها را برداشتم و سریعاً در اتومبیلم گذاشتم‌ ، در کسری از ثانیه، تا برگشتم دیدم آب همه وسایل را با خود برده است، حتی آب کفش هایم را هم تا مسافتی جا به جا کرده بود. 

نیسان آبی

او ادامه می دهد: یکبار هم که برای دیدار خانواده ام قصد داشتم به خرامه بروم، مجبور شدم ۲ تا ۳ کیلومتر پیاده مسافت را طی کنم، در حین مسیر باران شدیدی گرفت، سیلاب از راه رسید و مرا تا گردن به زیر آبها کشید،آنروز فاتحه خودم را خواندم‌ اما انگار خدا میخواست که چند نفر با نیسان آبی  از راه برسند و مرا نجات دهند‌ .

خطرات سیلاب و تازیانه های سرما و تَش بادهای منطقه از این معلم، کوهی از صبر ساخته است. او با درد  بی سرپناهی آشناست چرا که بارها باد و باران چادر روی سر خود و دانش آموزانش را کنده و با خود برده بود. 

سیاه چادری که باد برد 

آقای محمدی می گوید: در پایه پنجم تدریس میکردم ، موقع امتحانات بود و کلاس چهارم و پنجم امتحان داشتند، از پایه اول ،دوم و سوم خواستم تا در چادر بمانند و تکالیفشان را انجام دهند، همان لحظه باد و بارانی شدید چادر را از روی سرمان کشید و برد تا مسافتی دورتر از ما پرت کرد، یک لحظه یادم به دانش آموزان پایه های اول تا سوم افتاد، نگاه کردم تا ببینم در چه وضعیتی هستند، متوجه شدم چادر آنها روی سرشان افتاده و آنها نیز با صدای بلند صلوات میفرستادند. 

 این آموزگار عشایری در این سالها هیچگاه در پست بندی ها شرکت نکرد و فقط محل خدمت آن مدرسه را انتخاب میکرد، آن هم به این دلیل که اگر او مدرسه را انتخاب نمیکرد، بچه های عشایر بدون معلم می ماند و یا با هزار مکافات یک نو معلم و یا یک سرباز معلم که به شیوه تدریس آشنایی کامل نداشت، به منطقه می آمد. 

سربلند!

آقا معلم در مقابل خدمت صادقانه سربلند بود و این را میشد از همه کاغذ ها و بنرهای نصب شده در کانکس مدرسه و دست نوشته هایش که سرتا سر خیمه اش آویزان بود به خوبی فهمید، او روی یک مقوی سالروز تولد هر ۱۰ نفر شاگردش را نوشته بود،گرچه در این منطقه خبری از کیک تولد نبود اما او همیشه شکلات کیلویی میخرید تا در روز میلاد شاگردانش کامشان را شیرین کند.  

سیاه چادر این معلم عشایر در عین سادگی تمام، هم دفتر مدرسه بود و هم محل زندگیش، حتی یک قسمت خیمه خاکی بود و هیچ فرشی نداشت جز یک تکه گلیم رنگ و رو رفته با یک دست رختخواب و یک چمدان که پر از کتاب و دستنوشته های این فرهنگی بود، اینها تمام چیزی بود که یک معلم پس از ۲۹ سال بعنوان داشته اش در این منطقه با آن روزگار میگذراند. 

کوه به کوه رسید!

اینکه از او به عنوان کوهی استوار یاد کنیم ، اغراق نیست، او پشت پا به ضرب المثل کوه به کوه نمیرسد، زد و مثل کوه با اقتدار ۲۹ سال ایستاد، او به معنای واقعی صبور بود و حتی کوهها را نامگذاری کرده بود. 

کوههایی به نام، شهید حسین فهمیده، سردار سلیمانی، شهدای دفاع مقدس و شهدای انقلاب، انرژی هسته ای و کوه خلیج فارس.

این معلم عشایر در رابطه با نامگذاری کوهها اضافه کرد:  زمانی که عربستان و کشورهای حوزه خلیج فارس مدعی شدند که خلیج فارس باید خلیج عرب نامگذاری شود، ما یک کوه را ؛ خلیج همیشه فارس نامگذاری کردیم و روی کوهها تعدادی پرچم برافراشتیم .

او گفت: یکبار هم جشن ۲۲ بهمن را بین دو کوه خلیج فازس و شهید فهمیده در یک دره زیبا برگزار کردیم‌ تا بچه ها با دیدن دوباره کوهها برایشان تجدید خاطره شود و رویدادها برایشان بیاد ماندنی. 

آقای محمدی، با کمک بچه های مدرسه اش که هم معلم بود و هم مدیر ،کوهها را نامگذاری کرده بود تا در مناسبتهای مختلف، برنامه ها را در دل کوه برگزار کند ، 
او در این سالهامراسم راهپیمایی ۲۲ بهمن را با شرکت ۱۰ نفر دانش آموزاش در دل کوهستان برگزار کرد ، تا دانش آموزانش را وطن پرست پرورش دهد. 

طبیعت آزمایشگاه دانش آموزان عشایر 

این معلم عشایر که هم مدیر است و هم معلم . تمام آموزش هایش حول محور طبیعت است، حروف الفبا را با سنگ چینی در دل دشت به دانش آموزانش یاد میدهد و در واقع طبیعت آزمایشگاه دانش آموزان مدرسه عشایری "علم الهدی" درشرقی ترین منطقه از جنوب استان فارس است. 

آقای محمدی برای رساندن مفهوم واقعی دروس از دانش آموزان خواسته بود تا از دل طبیعت اشکال هندسی و زاویه ها را به دست بیاورند. دانش آموزان این معلم عشایر با تکه شاخه های درختان به زیبایی هر چه تمام تر زاویه ها را تشریح کردند. دانش آموزانی که از بهره هوشی بالا برخوردار و در ورزش فوتبال استعداد بلقوه ای دارند. 

وجود دانش آموزان مختلط و توجه به تفاوت های فردی از این معلم شخصی را ساخته است تا با در نظر گرفتن همه تفاوت ها ، فضایی در خور تحسین در کلاس درس بیافریند. 
 
او از اینهمه رنج ذره ای خسته نشده و خوشحال است، آنقدر شاد که با دیدن دانش آموزانش در  پست های اداری سر از پا نمیشناسد، دانش آموزان امروز این آقا معلم مهربان فرزندان دانش آموزان دیروز او هستند.  

 گزارش از: آمنه سپهر

پایان پیام/ن

منبع: فارس

کلیدواژه: ایثار زرین دشت سیاه چادر دانش آموزان عشایر معلم عشایر دانش آموزانش منطقه عشایری آقای محمدی سیاه چادر صدای آشنا آقا معلم بچه ها ۲۹ سال

درخواست حذف خبر:

«خبربان» یک خبرخوان هوشمند و خودکار است و این خبر را به‌طور اتوماتیک از وبسایت www.farsnews.ir دریافت کرده‌است، لذا منبع این خبر، وبسایت «فارس» بوده و سایت «خبربان» مسئولیتی در قبال محتوای آن ندارد. چنانچه درخواست حذف این خبر را دارید، کد ۳۷۶۵۵۰۵۰ را به همراه موضوع به شماره ۱۰۰۰۱۵۷۰ پیامک فرمایید. لطفاً در صورتی‌که در مورد این خبر، نظر یا سئوالی دارید، با منبع خبر (اینجا) ارتباط برقرار نمایید.

با استناد به ماده ۷۴ قانون تجارت الکترونیک مصوب ۱۳۸۲/۱۰/۱۷ مجلس شورای اسلامی و با عنایت به اینکه سایت «خبربان» مصداق بستر مبادلات الکترونیکی متنی، صوتی و تصویر است، مسئولیت نقض حقوق تصریح شده مولفان در قانون فوق از قبیل تکثیر، اجرا و توزیع و یا هر گونه محتوی خلاف قوانین کشور ایران بر عهده منبع خبر و کاربران است.

خبر بعدی:

بازدید مدیر امور عشایر تفتان از مناطق عشایری

هدایت مهر  در بازدید از مناطق عشایری شهرستان تفتان بخش گوهر کوه و نازیل این شهرستان گفت: عشایر هم در خصوص مشکلات مراتع، تامین نهاده‌ها، نقدینگی، دریافت تسهیلات توضیحاتی تشریح کرد با حداقل شدن مشکلات اما راه های دسترسی مدارس عشایری و پیگیر تقسیم آرد بین عشایر با توجه به شرایط جوی ،آبرسانی و عشایری که دارای مشکل می باشند.

هدایت مهر مدیر عشایر شهرستان تفتان گفت: با اشاره به نقش و اهمیت عشایر در تولید محصولات دامی و کشاورزی، تصریح کرد: عشایر تفتان نقش بسزایی در تامین گوشت قرمز، شیر، پشم، کرک و مو  صنایع دستی دارند

علیرضا شهنوازان فرماندار شهرستان تفتان گفت؛ ضمن بازدید و توجه به ویژه به قشر عشایر دستور داد هر چه سریعتر مشکلات عشایر شهرستان تفتان حل گردند
چرا که عشایر ذخایر انقلاب می باشند. 

وی تصریح کرد: برنامه‌های مختلفی مانند کوچ نمادین، عروسی عشایری، بازی‌های بومی و محلی، مسابقه تیراندازی با کمان سنتی،  مسابقه برترین قوچ ، مسابقه لباس سنتی و مسابقه برترین آلاچیق عشایری نیز در حوزه میراث فرهنگی و طرح آبرسانی، جاده و نصب تابلو در منطقه کله شهتوت را از مدیر راهداری تفتان خواستار شد که در بازدید های آتی نصب تابلوها و همکاری بامری بخشدار نازیل را بصورت جدی و نگاه ویژه به مناطق عشایری و همکاری با مسئول عشایر و مکتوب مستندات را به فرمانداری ارسال نماید 

 شهنوازان گفت: ما مدیران جهادی در رفع مشکلات مردم را تحسین و حمایت می کنیم.

باشگاه خبرنگاران جوان سیستان و بلوچستان زاهدان